Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου άφησε ανεξίτηλο σημάδι στον κόσμο της ελληνικής μουσικής. Γεννημένη αρχικά ως Ευτυχία Χατζηγεωργίου-Οικονόμου, αργότερα ως Νικολαΐδου και τελικά ως Παπαγιαννοπούλου (1893 – 7 Ιανουαρίου 1972). Έχοντας προέλευση από το Αϊδίνι της Μικράς Ασίας, τα γεγονότα την ανάγκασαν να καταφύγει στην Ελλάδα μετά την Μικρασιατική Καταστροφή. Η έναρξη της ζωής της ήταν δύσκολη, αφού έχασε τον πατέρα της σε μικρή ηλικία. Στα 18 της, το 1911, παντρεύτηκε τον Κωστή Νικολαΐδη, ο οποίος ήταν 20 χρόνια μεγαλύτερος από αυτήν και απέκτησαν δύο κόρες, την Καίτη και την Μαίρη.
Οι δύσκολες εμπειρίες συνέχισαν στη ζωή της, καθώς ο τουρκικός στρατός μαζί με Τσέτες εισέβαλε στο Αϊδίνι και η οικογένεια της αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη Σμύρνη. Ακολούθησαν χρόνια προσφυγιάς, με την Ευτυχία και τις δύο κόρες της να ζουν ως πρόσφυγες σε διάφορες περιοχές, όπως η ασιατική Σπάρτη και η Αττάλεια.
Η ζωή της ήταν γεμάτη περιπέτειες και ανατροπές. Κατά τη διάρκεια της παραμονής της στην Ελλάδα, αρχικά δραστηριοποιήθηκε ως ηθοποιός και δασκάλα, αλλά και ως ποιήτρια. Ωστόσο, αργότερα ανακαλύπτει το αληθινό της πάθος: το τραγούδι. Ξεκίνησε να γράφει στίχους για τραγούδια το 1948, τα οποία πούλαγε για ποσά που σπάνια ξεπερνούσαν τις 300 δραχμές. Ωστόσο, ο εθισμός της στη χαρτοπαιξία της κόστισε ακριβά.
Συνεργάστηκε με μεγάλους συνθέτες της εποχής, όπως ο Βασίλης Τσιτσάνης, ο Μανώλης Χιώτης, ο Μάνος Χατζιδάκις και ο Αποστόλης Καλδάρας, δημιουργώντας αξέχαστες επιτυχίες. Σε αυτές περιλαμβάνονται τραγούδια όπως το «Ηλιοβασιλέματα», «Περασμένες μου αγάπες», «Δυο πόρτες έχει η ζωή», «Φεύγω με πίκρα στα ξένα», «Γυάλινος κόσμος», «Θα βρω μουρμούρη μπαγλαμά», «Όνειρο απατηλό», «Στο τραπέζι που τα πίνω», «Στου Αποστόλη το κουτούκι», «Ρίξτε στο γυαλί φαρμάκι», «Μου σπάσανε το μπαγλαμά», «Ανεμώνα», «Αργά, είναι πια αργά», «Λίγο-λίγο, θα με συνηθίσεις», «Πήρα απ’ τη νιότη χρώματα», «Αν είναι η αγάπη έγκλημα», «Η διπρόσωπη», «Ένας αϊτός γκρεμίστηκε», «Συρματοπλέγματα βαριά», «Είμαι αετός χωρίς φτερά», «Τι έχει και κλαίει το παιδί», «Η Μαλάμω», «Πετραδάκι, πετραδάκι», «Του ντερβίση το πιοτό», «Τι να σου κάνει μια καρδιά» και πολλά άλλα.
Παρά την τεράστια επιτυχία των τραγουδιών της, η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για την αναγνώριση του έργου της ή την είσπραξη δικαιωμάτων, και έτσι στις 7 Ιανουαρίου 1972 πέθανε φτωχή, αφήνοντας πίσω της ανεκτίμητη κληρονομιά στον χώρο της ελληνικής μουσικής.