Ο Χάρισον Φορντ και η Φοίβη Γουόλερ-Μπριτζ δεν μπορούν να κάνουν μια ταινία που είναι «μια καταθλιπτική υπενθύμιση του πόσο πιο δυναμικές ήταν οι προηγούμενες περιπέτειές του», γράφει ο Νίκολας Μπάρμπερ.
Ο Ιντιάνα Τζόουνς επέστρεψε. Έχουν περάσει 34 χρόνια από την ταινία που υποτίθεται ότι ήταν η αποχαιρετιστήρια έξοδος του – είχε μάλιστα το «Last» στον τίτλο – και 15 χρόνια από τότε που επέστρεψε στο Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull, αλλά ο Χάρισον Φορντ φόρεσε τα καφέ του Fedora και το δερμάτινο μπουφάν για πέμπτη και σίγουρα τελευταία φορά. Σε αυτήν την περίπτωση, όμως, είναι 80 ετών (δύο δεκαετίες μεγαλύτερος από ό,τι ήταν ο Σον Κόνερι όταν έπαιξε τον μπαμπά της Ίντι στην Τελευταία Σταυροφορία) και την ταινία δεν σκηνοθετεί ο συνδημιουργός της σειράς, Στίβεν Σπίλμπεργκ, αλλά από τον James Mangold, οπότε το “Indiana Jones and the Dial of Destiny” μάλλον θα είναι… λίγο διαφορετικό!
Τα καλά νέα είναι ότι δεν πρόκειται για μια μπαρούφα (ή έστω ελπίζουμε). Ακούγεται ότι είναι μια αξιοσέβαστη προσθήκη στη σειρά. Τα κακά νέα είναι ότι μια μπαρούφα ίσως να άξιζε περισσότερο. Το Dial of Destiny κάνει μια ξαφνική, τολμηρή και σίγουρα διχαστική στροφή σε μια παράξενη αχαρτογράφητη περιοχή την τελευταία του μισή ώρα, αλλά κατά τα άλλα είναι σαν φαντασία θαυμαστών, ένα βιντεοπαιχνίδι ή μια επώνυμη βόλτα σε θεματικό πάρκο. στο ότι είναι ικανοποιημένο να ξεχωρίζεις όλα όσα έχεις δει ήδη σε άλλες ταινίες του Ιντιάνα Τζόουνς, αλλά με ελάχιστη λάμψη του Σπίλμπεργκ.
Η αίσθηση ότι δεν είναι τόσο συναρπαστικό όσο θα μπορούσατε να ελπίζετε, σέρνεται κατά τη διάρκεια ενός προλόγου που διαδραματίζεται στις μέρες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Ίντι και ο φίλος του ο Μπάζιλ (Τόμπι Τζόουνς, απηχώντας τη βρετανικότητα του Ντένχολμ Έλιοτ) προσπαθούν να σταματήσουν τους πολιορκημένους Ναζί να υποχωρούν στο Βερολίνο με ένα τρένο από λεηλατημένες αρχαιότητες, και αυτό που τους τραβάει το βλέμμα είναι ένα χειροποίητο τέχνασμα που κατασκεύασε ο Αρχιμήδης. Έχοντας μια ευδιάκριτη ομοιότητα με το αλεθιόμετρο στο The Golden Compass / Northern Lights του Philip Pullman, αυτό το όργανο steam-punk δεν χρησιμοποιεί μόνο μαθηματικά για να προβλέψει καταιγίδες και σεισμούς, αλλά “σχίζει στο χρόνο”, εξ ου και ένας Ναζί φυσικός, ο Voller (Mads Mikkelsen, κάνοντας το ευρω-κακό πράγμα που κάνει τόσο καλά), θέλει να το πάρει και αυτό στα χέρια του.
Μιλώντας για «ρωγμές στο χρόνο», ο Ford έχει ψηφιακά απογηραχθεί για να έχει το πιο απαλό πρόσωπο και τα πυκνά καστανά μαλλιά που είχε στο Raiders of The Lost Ark, αλλά εκπέμπει την απίθανη ατμόσφαιρα κάποιου που δεν είναι πραγματικά αληθινός . Πράγματι, αυτός ο υπερβολικά μεγάλος πρόλογος δεν επιστρέφει μόνο στο σκηνικό του τρένου στην αρχή της Τελευταία Σταυροφορία, αλλά θυμίζει το κινούμενο σχέδιο Tintin του Σπίλμπεργκ, καθώς οι στενές αποδράσεις είναι θεωρητικά συναρπαστικές, αλλά είναι προφανώς πολύ ψεύτικες.