Ο Γεώργιος Δροσίνης, γεννήθηκε το 1859 σε μια αρχοντική κατοικία στην περιοχή της Πλάκας στην Αθήνα. Οι γονείς του ήταν Μεσολογγίτες, που είχαν καταφύγει στην πρωτεύουσα, ο Χρήστος Δροσίνης, ένας ανώτατος υπάλληλος του Υπουργείου Οικονομικών, και η Αμαλίας Πετροκόκκινου. Η οικογένεια Δροσίνη, πέρα από την πλούσια καταγωγή της, ήταν επίσης γνωστή για τη συμβολή της στην επαναστατική περίοδο του 1821. Σημαντικές προσωπικότητες, όπως ο παππούς του Γιώργης Καραγιώργης και ο προπάππος του Καπετάν-Αναστάσης Δροσίνης, είχαν αφήσει το σημάδι τους στην ιστορία της εποχής.
Ο νεαρός Δροσίνης επέλεξε να σπουδάσει νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, αλλά σύντομα μετέβη στη φιλοσοφική σχολή με προτροπή του Νικόλαου Πολίτη. Το 1885, ακολούθησε περαιτέρω σπουδές στην Ιστορία της Τέχνης σε γερμανικά πανεπιστήμια, όπως της Λειψίας, της Δρέσδης και του Βερολίνου. Αν και δεν απέκτησε πτυχίο, αυτή η εμπειρία συνέβαλε στο να διαμορφώσει τις απόψεις και τα ενδιαφέροντά του. Επίσης, συνδέθηκε με ποιητικούς κύκλους, παρέα με τους Νίκο Καμπά και Κωστή Παλαμά, οι οποίοι προσπαθούσαν να ανανεώσουν το λογοτεχνικό τοπίο και να δώσουν έμφαση στη δημοτική γλώσσα.
Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, ανέλαβε την επιμέλεια του περιοδικού “Η Εστία”, το οποίο με τον χρόνο μεταμορφώθηκε σε καθημερινή εφημερίδα το 1894. Εκτός από την συγγραφή, συνέβαλε σε πολλούς τομείς της πολιτιστικής και κοινωνικής ζωής της χώρας. Υπήρξε γραμματέας του “Συλλόγου προς διάδοση ωφελίμων βιβλίων”, μιας πρωτοβουλίας του Δημητρίου Βικέλα το 1899. Το 1922, ιδρύθηκε το “Ημερολόγιο της Μεγάλης Ελλάδας” με τη συμμετοχή του, ενώ είχε διευθύνει το Τμήμα Γραμμάτων και Καλών Τεχνών του Υπουργείου Παιδείας στις περιόδους 1914-1920 και 1922-1923. Επίσης, έγινε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών από τη σύστασή της το 1926.
Κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940, ο Γεώργιος Δροσίνης υπέγραψε την Έκκληση των Ελλήνων Διανοούμενων μαζί με άλλους Έλληνες φιλολόγους. Αυτή η έκκληση αποτέλεσε κριτική και κίνητρο για τη διεθνή συνείδηση σχετικά με την επίθεση της Ιταλίας και ενίσχυσε την αντίσταση του ελληνικού λαού.
Το έργο του αναγνωρίστηκε με το Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών από την “Ακαδημία Αθηνών”. Το 1947, προτάθηκε για το Βραβείο Νόμπελ από το Ελληνικό Κράτος, αν και το βραβείο αυτό απονεμήθηκε τελικά στον Γάλλο συγγραφέα Αντρέ Ζιντ.
Ο Δροσίνης εξέφρασε το ταλέντο του τόσο μέσα από την ποίηση όσο και μέσα από τα πεζογραφικά του έργα. Το πρώτο του ποίημα δημοσιεύτηκε το 1878 στην εφημερίδα “Ραμπαγάς” με το ψευδώνυμο “Αράχνη”. Ενώ είχε πρωτοπορήσει στην προώθηση της δημοτικής γλώσσας στην ποίηση, η πεζογραφική του δουλειά είχε πιο συντηρητικό ύφος. Παρόλα αυτά, παρουσίασε την αγροτική ζωή, τα έθιμα και τις παραδόσεις της υπαίθρου με ειδυλλιακό τρόπο.
Το έργο του:
Ποίηση:
- Ιστοί Αράχνης, 1880
- Σταλακτίται, 1881
- Ειδύλλια, 1884
- Αμάραντα , 1890
- Γαλήνη (1891-1902) , 1902
- Φωτερά Σκοτάδια (1903-1914) , 1915
- Κλειστά βλέφαρα (1914-1917) , 1918
- Πύρινη Ρομφαία-Αλκυονίδες (1912-1921), 1921
- Το μοιρολόι της όμορφης, 1927
- Θα βραδιάζη (1915-1922), 1930
- Είπε: (1912-1932), 1932
- Φευγάτα Χελιδόνια (1911-1935), 1936
- Σπίθες στη στάχτη, 1940
- Λαμπες, 1947
- Τι λοιπόν;
Μυθιστορήματα:
- Αμαρυλλίς, 1886
- Το βοτάνι της ζωής, 1901
- Το βοτάνι της αγάπης, 1901
- Έρση (μυθιστόρημα), 1922
- Ειρήνη (μυθιστόρημα), 1945
Συλλογές διηγημάτων:
- Αγροτικαί επιστολαί, 1882
- Διηγήματα και αναμνήσεις, 1886
- Διηγήματα των αγρών και της πόλεως, 1904
- Το ανθισμένο ξύλο-Τρεις εικόνες (διηγήματα), 1948
Παραμύθια:
- Παιδικά παραμύθια, 1889
- Ελληνική Χαλιμά. Τα ωραιότερα παραμύθια του ελληνικού λαού, 1921 και 1926
Άλλα:
- Παράδοξος γάμος (κωμωδία μονόπρακτη), 1878
- Το μήλον (κωμωδία), 1884
- Τρεις ημέραι εν Τήνω 1888
- Αι μέλισσαι 1890
- Αι όρνιθες 1895
- Το ψάρευμα 1908
- Συλλογαί φυσικής ιστορίας 1912
- Οι τυφλοί 1924
- Η σκοπευτική άσκησις του έθνους 1938
- Ο κυνηγός 1948
- Ημερολόγιο της πολιορκίας του Μεσολογγίου 1958
- Γεώργιος Νάζος 1966
- Επιστολαί του Νικολάου Γύζη 1969
- Ο Μπαρμπα-Δήμος 1974
- Θαλασσινα τραγουδια 1884
- Ιστορικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, εκδόσεις δωρική 1972