Η είδηση του θανάτου του θρυλικού μουσικού και παραγωγού Κουίνσι Τζόουνς τη Δευτέρα 4 Οκτωβρίου γέμισε με θλίψη όχι μόνο τον κόσμο της μουσικής, αλλά και το κοινό που παρακολουθούσε τη μακρόχρονη καριέρα και το έργο του. Ο Τζόουνς, ο οποίος απεβίωσε σε ηλικία 91 ετών, άφησε πίσω του μια εντυπωσιακή κληρονομιά στον χώρο της ψυχαγωγίας, με καριέρα που διήρκεσε πάνω από έξι δεκαετίες.
Ο Κουίνσι Τζόουνς γεννήθηκε στις 14 Μαρτίου 1933 στο Σικάγο και από νωρίς βρέθηκε να συνεργάζεται με κορυφαίους καλλιτέχνες της μουσικής βιομηχανίας. Είχε την τύχη να δουλέψει με μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα, όπως ο Φρανκ Σινάτρα, ο Μάικλ Τζάκσον, ο Ρέι Τσαρλς και η Αρίθα Φράνκλιν. Με συνολικά 80 υποψηφιότητες για βραβεία Grammy και 28 βραβεύσεις, ο Τζόουνς κατείχε το ρεκόρ υποψηφιοτήτων, ενώ το 1992 τιμήθηκε με το Grammy Legend Award, επιβεβαιώνοντας την τεράστια συμβολή του στη μουσική.
Στα πρώτα του βήματα, τη δεκαετία του 1950, ο Τζόουνς αναγνωρίστηκε ως ενορχηστρωτής και διευθυντής ορχήστρας στον χώρο της τζαζ μουσικής, προτού στραφεί στην ποπ και στη σύνθεση για τον κινηματογράφο. Το 1969, έγραψε ιστορία μαζί με τον τραγουδοποιό Μπομπ Ράσελ, καθώς έγιναν οι πρώτοι Αφροαμερικανοί που προτάθηκαν για το Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Τραγουδιού, με το «The Eyes of Love» από την ταινία «Απαγόρευση».
Η επιτυχία του Τζόουνς δεν σταμάτησε εκεί. Το 1967 ήταν υποψήφιος και για το Όσκαρ Καλύτερης Πρωτότυπης Μουσικής για το soundtrack της ταινίας «Εν Ψυχρώ». Αυτή η διπλή υποψηφιότητα στην ίδια χρονιά τον έκανε τον πρώτο Αφροαμερικανό που πέτυχε κάτι τέτοιο, κάτι που κατέδειξε τη σημαντική του επιρροή στον χώρο της κινηματογραφικής μουσικής.
Ο Κουίνσι Τζόουνς έγραψε ιστορία και ως παραγωγός των δύο από τα πιο εμβληματικά άλμπουμ του Μάικλ Τζάκσον, του «Thriller» (1982) και του «Bad» (1987). Εκτός από αυτά, υπήρξε και ο παραγωγός και διευθυντής ορχήστρας του φιλανθρωπικού τραγουδιού «We Are the World» το 1985, το οποίο συγκέντρωσε σημαντικά ποσά για την υποστήριξη των θυμάτων του λιμού στην Αιθιοπία.
Το 2013, ο Τζόουνς τιμήθηκε με την ένταξή του στο Rock & Roll Hall of Fame, όπου έλαβε το βραβείο Ahmet Ertegun μαζί με τον Lou Adler. Το περιοδικό Time τον κατέταξε ανάμεσα στους πιο επιδραστικούς μουσικούς της τζαζ του 20ού αιώνα, αναγνωρίζοντας την τεράστια επιρροή του στον χώρο της μουσικής και της ψυχαγωγίας.