Ο Φρίντριχ Μερτς δεν κατάφερε να περάσει το πρώτο εμπόδιο για την καγκελαρία, καθώς στην αρχική ψηφοφορία στην Bundestag δεν συγκέντρωσε την απαιτούμενη πλειοψηφία των 316 ψήφων. Συγκεκριμένα, από τους 621 βουλευτές που συμμετείχαν στη διαδικασία, 310 ψήφισαν υπέρ του, έξι λιγότεροι από το απαιτούμενο όριο, ενώ 307 τάχθηκαν κατά.
Η αποτυχία αυτή προκάλεσε αμηχανία στο Βερολίνο, καθώς φάνηκε ότι τουλάχιστον 18 βουλευτές του κυβερνητικού μπλοκ απείχαν ή διαφοροποιήθηκαν. Το σύνολο των εδρών του συνασπισμού CDU, CSU και SPD ανέρχεται στις 328, γεγονός που υποδεικνύει εσωτερικές ρωγμές. Μετά την ψηφοφορία, ξεκίνησε έντονη συζήτηση για την προέλευση των απωλειών, με τους Χριστιανοδημοκράτες και τους Σοσιαλδημοκράτες να αποδίδουν την ευθύνη ο ένας στον άλλον. Ο Λαρς Κλίνγκμπιλ από το SPD τόνισε πως όλοι οι βουλευτές του κόμματος ήταν παρόντες και δεν υπήρξε καμία απόκλιση από την επίσημη γραμμή.
Σύμφωνα με το ισχύον Σύνταγμα, μετά την αποτυχία της πρώτης ψηφοφορίας, η Βουλή έχει στη διάθεσή της 14 ημέρες για να επαναλάβει τη διαδικασία και να δώσει την απαιτούμενη πλειοψηφία στον υποψήφιο. Αν ούτε στη δεύτερη προσπάθεια υπάρξει αποτέλεσμα, ακολουθεί τρίτη και τελική ψηφοφορία, στην οποία ο υποψήφιος με τις περισσότερες ψήφους μπορεί να εκλεγεί, χωρίς την απαίτηση απόλυτης πλειοψηφίας.
Η αποτυχία του Μερτς άνοιξε τον δρόμο για σφοδρές επικρίσεις από τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης. Η επικεφαλής του AfD, Άλις Βάιντελ, ζήτησε την παραίτησή του και την άμεση προκήρυξη εκλογών, χαρακτηρίζοντας το αποτέλεσμα απόδειξη των αδύναμων θεμελίων του κυβερνητικού συνασπισμού. Παρόμοιες τοποθετήσεις διατυπώθηκαν από στελέχη των Πρασίνων και της Αριστεράς, που έκαναν λόγο για αποδυνάμωση του ίδιου του Μερτς και προβληματική εικόνα για τη χώρα.
Ο Μερτς, ο οποίος ηγήθηκε της Χριστιανικής Ένωσης (CDU-CSU) στην εκλογική αναμέτρηση του Φεβρουαρίου, εξασφάλισε την πρωτιά με 28,5% και είχε συμφωνήσει σε σχηματισμό κυβέρνησης με το SPD, παρά την ιστορικά χαμηλή επίδοση των Σοσιαλδημοκρατών στο 16,4%. Ωστόσο, η σημερινή εξέλιξη δημιουργεί ερωτήματα για τη βιωσιμότητα αυτής της συνεργασίας και φέρνει προ των ευθυνών του τον υποψήφιο καγκελάριο, ο οποίος πλέον καλείται να αναζητήσει εκ νέου συμμαχίες ή να επαναδιαπραγματευτεί τους όρους του κυβερνητικού σχήματος.