Μια απρόσμενη και εντυπωσιακή εύρεση συνέβη σε ένα ζευγάρι από τη Νέα Ορλεάνη την ώρα που καθάριζαν την αυλή τους από τα χόρτα. Ανακάλυψαν μια ταφόπλακα με λατινική επιγραφή, η οποία, όπως αποδείχθηκε αργότερα, είχε διανύσει μια τεράστια απόσταση από τη σημερινή Ιταλία προς την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Τον περασμένο Μάρτιο, η Ντανιέλα Σαντόρο, ανθρωπολόγος στο Πανεπιστήμιο Τουλέιν, μαζί με τον σύζυγό της, Άαρον Λόρεντς, βρήκαν την πλάκα κάτω από τα χόρτα. Η Σαντόρο απευθύνθηκε σε αρχαιολόγο και καθηγήτρια κλασικών σπουδών για να κατανοήσει καλύτερα το αινιγματικό αυτό αντικείμενο.
Οι ειδικοί ανακάλυψαν ότι η ταφόπλακα ανήκει στον 2ο αιώνα, δηλαδή είναι περίπου 1.900 ετών, και τιμά έναν ναύτη και στρατιωτικό με το όνομα Σέξτος Κονγκένιος Βέρος.
Επιπλέον, η πλάκα αντιστοιχούσε στην περιγραφή ενός αντικειμένου που είχε δηλωθεί ως χαμένο από το μουσείο της Τσιβιταβέκια, κοντά στη Ρώμη. Μετά από επικοινωνία με το μουσείο, το εύρημα παραδόθηκε στο FBI με σκοπό να επιστραφεί στην Ιταλία, σύμφωνα με τον Guardian.
Ωστόσο, το μυστήριο παρέμενε: πώς βρέθηκε η πλάκα στη Νέα Ορλεάνη;
Η πιο πιθανή εξήγηση είναι ότι μεταφέρθηκε κατά τον 20ό αιώνα, στη διάρκεια ή μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ο αμερικανικός στρατός και άλλες συμμαχικές δυνάμεις πολεμούσαν στην Ιταλία.
Δεν είναι σαφές ποιος ευθύνεται για τη μεταφορά. Οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες του σπιτιού, ο Φρανκ και η Σέλμα Σάιμον (που δεν ζουν πλέον), δεν φαίνεται να έχουν σχέση. Ένας γείτονας των Σάιμον που υπηρέτησε στο αμερικανικό Ναυτικό κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αποκλείστηκε επίσης επειδή πολέμησε στον Ειρηνικό και όχι στην Ευρώπη.
Το κλειδί ήταν το μουσείο στη Τσιβιταβέκια που υπέστη σοβαρές ζημιές κατά τους βομβαρδισμούς των Συμμάχων μεταξύ 1943 και 1944.
Στις αρχές Ιουνίου του 1944 πέρασαν Αμερικανοί στρατιώτες από την περιοχή, αλλά δεν έγινε κάποια συγκεκριμένη έρευνα για όσους ήταν από τη Νέα Ορλεάνη.
Το μουσείο επαναλειτούργησε το 1970 αλλά είχε χάσει μεγάλο μέρος της συλλογής του.
Κατάλογος του 1954 περιλάμβανε την πλάκα του Ρωμαίου ναύτη, αλλά βασίστηκε σε παλαιότερα έγγραφα αντί για πρωτογενείς πηγές. Αυτό καθιστά πιο πιθανό το σενάριο ότι η πλάκα χάθηκε στο χάος μετά τον πόλεμο.
Τελικά δεν μπορεί να αποκλειστεί ότι η πέτρα πέρασε στα χέρια ενός παλαιοπώλη που την πούλησε σε τουρίστα μετά τον πόλεμο, σε εποχή όπου δεν υπήρχαν μέθοδοι ελέγχου τέτοιων πωλήσεων.