Πολλές είναι οι αναφορές που κάνει ο Αλέξης Τσίπρας στην «Ιθάκη» σε πολιτικές προσωπικότητες της προηγούμενης δεκαετίας, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, αλλά και σε στελέχη που σήμερα συναντά κανείς στον ΣΥΡΙΖΑ, στη Νέα Αριστερά και σε άλλους πολιτικούς χώρους. Ορισμένα από τα σημεία που ξεχωρίζουν είναι τα εξής:
● Για τους Κώστα Καραμανλή – Γιώργο Παπανδρέου: «Η Κυβέρνηση Καραμανλή λειτούργησε σαν να μην υπάρχει αύριο. Διόγκωσε το έλλειμμα σε τέτοιο βαθμό, ώστε να αρχίσουν οι αγορές να μυρίζονται αίμα. Και η Κυβέρνηση Παπανδρέου, που τη διαδέχτηκε, λειτούργησε με απόλυτη άγνοια κινδύνου».
● Για την Άνγκελα Μέρκελ: Ο πρώην πρωθυπουργός, πέρα από τον ρόλο της στο πρώτο εξάμηνο του 2015, παραθέτει και έναν χαρακτηριστικό διάλογο: «Με πήρε διακριτικά στην άκρη, σε πιο προσωπικό τόνο, και μου είπε: “Αλέξη, θέλω να σου δώσω το προσωπικό μου τηλέφωνο. Κι αν βρεθείς σε οποιαδήποτε δυσκολία κάποια στιγμή, ό,τι ώρα κι αν είναι, μη διστάσεις να με καλέσεις. Θέλω να σε βοηθήσω”». Εκείνος απάντησε: «Σ’ ευχαριστώ, Άνγκελα. Το εκτιμώ πολύ σοβαρά. Οποτε χρειαστεί θα σε καλέσω».
● Για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη: «Αγνωστο γιατί, μου έδειχνε ιδιαίτερη συμπάθεια. Έχω την υποψία πως αυτή η συμπάθεια πήγαζε και από το γεγονός πως “ταλαιπωρούσα” τον Αντώνη Σαμαρά».
● Για τον Νίκο Βούτση: «Ο Βούτσης διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο και στη δική μου εμπλοκή με τον Συνασπισμό. Λίγο πριν τις εκλογές του 1996, με προσέγγισε προτρέποντάς με να ηγηθώ της προσπάθειας συγκρότησης της Οργάνωσης Σπουδάζουσας».
● Για τον Νίκο Κοτζιά: «Στυλοβάτης αυτής της πολιτικής (σ.σ. στα εξωτερικά ζητήματα) υπήρξε ο Νίκος Κοτζιάς, ένας άνθρωπος του οποίου τις γνώσεις και τη στρατηγική διορατικότητα πάντοτε εκτιμούσα. Με τον Νίκο συζητούσαμε πολύ καιρό πριν βρεθούμε στην Κυβέρνηση για θέματα της εξωτερικής πολιτικής».
● Για τον Προκόπη Παυλόπουλο: Αναφερόμενος στον Δεκέμβρη του 2008, σημειώνει: «Εκείνες τις ώρες ήταν σε διαρκή επικοινωνία μαζί μου με ειλικρινή διάθεση να αποφευχθούν τα χειρότερα, δηλαδή να μην κλιμακωθεί η βία προς εντελώς ανεξέλεγκτες μορφές, που θα οδηγούσαν σε περισσότερα θύματα και καταστροφές. Τότε άρχισε να διαμορφώνεται ανάμεσά μας μια σχέση ειλικρίνειας, αμοιβαίας εκτίμησης και ουσιαστικής επικοινωνίας – μια σχέση που, με τον καιρό, έμελλε να παίξει καθοριστικό ρόλο στην απόφασή μου να τον προτείνω για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας».
● Για τον Γιάνη Βαρουφάκη: Ο νυν γραμματέας του ΜέΡΑ25 είναι από τα πρόσωπα στα οποία αναφέρεται συχνότερα. Μεταξύ άλλων γράφει: «Σταδιακά, όμως, μετά τον δημόσιο καβγά του με τον Ντάισελμπλουμ, είχε αρχίσει να έχει στην πράξη μια τελείως διαφορετική στάση. Εκείνη την περίοδο, βεβαίως, ζούσε τον μύθο του, και όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παντού. Ηταν το πρόσωπο της διαπραγμάτευσης. Ο άνθρωπος που συγκέντρωνε τα φώτα της δημοσιότητας, που φιλοξενούνταν στα εξώφυλλα κοσμοπολίτικων περιοδικών. Ηταν φανερό σε όποιον τον ήξερε πως επιζητούσε με θέρμη την αίγλη της αναγνωρισιμότητας. Ηταν ένας οικονομολόγος που είχε γίνει είδωλο και έδινε την αίσθηση πως περισσότερο απολάμβανε τον νέο ρόλο του παρά βίωνε πιεστικά και με συνείδηση την κρισιμότητα της κατάστασης, το μέγεθος της ευθύνης».
● Για τη Ζωή Κωνσταντοπούλου: «Δυστυχώς, η πολιτική και η Αριστερά μαγνητίζουν τους νάρκισσους, όπως το φως τα έντομα», αναφέρει ο συγγραφέας σε σημείο που αφορά την επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας (αν και, όπως σημειώνει, το σχόλιο μπορεί να αφορά και άλλους).
● Για τον Στέφανο Κασσελάκη: Γράφει ότι τον είχε υποδείξει ο Παύλος Πολάκης «ως μια καλή περίπτωση υποψηφίου από την ομογένεια για το ψηφοδέλτιο Επικρατείας». Αργότερα ο Αλέξης Τσίπρας προσπάθησε να τον αποτρέψει από τη διεκδίκηση της ηγεσίας του κόμματος, σημειώνοντας για την εκλογή του: «Η εικόνα στην αρχή […] ήταν λίγο κωμικοτραγική. Ηταν σαν να ζούμε κάποιο ριμέικ της γνωστής ιταλικής κωμωδίας “Viva la liberta” […] Κάπως έτσι και η βάση του ΣΥΡΙΖΑ, στην απελπισία της, εξέλεξε τον Στέφανο».
● Για τον Ευκλείδη Τσακαλώτο (μέσω… Μέρκελ): «Σε εκείνη την πρώτη τους γνωριμία, η Μέρκελ δεν έδειξε να τον υποδέχεται θετικά […] Στη συνέχεια, πάντως, εκτίμησε τη συμβολή του στη διαχείριση των διαπραγματεύσεων. […] Πολύ καιρό αργότερα, τη θυμάμαι να μου λέει: “Τελικά, είχα πολύ άδικο για τον Τσακαλώτο, στάθηκε πολύ καλά, ενώ στην πρώτη συνάντηση είπα ‘Τι είναι τούτος που μας έφερε ο Τσίπρας;’”».
● Για τον Νίκο Παππά: «Ο Παππάς ήταν ενθουσιώδης υποστηρικτής της πρότασης για δημοψήφισμα και σε τόνο μαχητικό, στο δικό του γνωστό ύφος, είπε “Να τους κοπεί ο βήχας” και άλλα τέτοια παρόμοια. Στην ουσία όμως ήταν στη γραμμή της δικής μου τοποθέτησης πως δεν έπρεπε με κανέναν τρόπο να μετατραπεί η συζήτηση σε αντιπαράθεση για το νόμισμα».
● Για τον Παύλο Πολάκη: «Αργότερα, βέβαια, συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν πάντα αιτία της στάσης του το θυμικό, καθώς σε κάποιες περιπτώσεις αποδείχτηκε εξαιρετικά ικανός να το συγκρατεί. […] Ο ίδιος άνθρωπος […] λίγα χρόνια αργότερα θα πρωτοστατούσε στην υποστήριξη της υποψηφιότητας Κασσελάκη για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ».
● Για την Έφη Αχτσιόγλου: Ο συγγραφέας αναφέρεται λεπτομερώς στη συζήτηση που είχε μαζί της όταν της πρότεινε να αναλάβει επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας το 2023: «Ηταν ιδιαίτερα επιφυλακτική, στα όρια της άρνησης. Τα επιχειρήματά της, ομολογώ, δεν μου φάνηκαν καθόλου πειστικά […] Εντέλει […] αρνήθηκε γιατί πίστευε πως μόνη της […] θα μπορούσε να υπερβεί τα προβλήματα εντός του ΣΥΡΙΖΑ […] Αποδείχτηκε ότι υποτίμησε την κατάσταση και τη σημασία της δικής μου στήριξης».
● Για τον Αλέξη Χαρίτση: Παρόμοια ήταν και η συνάντηση με τον σημερινό πρόεδρο της Νέας Αριστεράς: «Στο άκουσμα της απόφασής μου να φύγω […] σκοτείνιασε. Μου είπε […] ότι δεν αισθάνεται έτοιμος να αναλάβει ένα τόσο μεγάλο βάρος. Και μου ζήτησε να μην παραιτηθώ».
● Για τον Πάνο Σκουρλέτη: «Ο Σκουρλέτης είχε από καιρό επικρίνει τις επιλογές του οικονομικού επιτελείου και τους συμβιβασμούς […] Η απομάκρυνσή του από την Κυβέρνηση ήταν αναγκαία […] Η τοποθέτησή του όμως στη θέση του Γραμματέως του κόμματος αποδείχθηκε λαθεμένη επιλογή […]».
● Για τον Πάνο Καμμένο: Σε αρκετά σημεία κάνει μνεία στη στάση του προέδρου των ΑΝΕΛ. Συνοψίζοντας γράφει: «Ο Πάνος Καμμένος στάθηκε με θεσμική συνέπεια απέναντί μου […] Δεν μας έβαλε παράλογους όρους […] Τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που ήρθε η Συμφωνία των Πρεσπών».
● Για τον Βαγγέλη Καλπαδάκη: «Με τον Βαγγέλη είχα μεγάλη οικειότητα […] Στάθηκε δίπλα μου σε κάθε στιγμή, εύκολη ή δύσκολη, ακούραστος, επίμονος και πολυμήχανος. Επαιξε τον δικό του κρίσιμο ρόλο στις μεγάλες και μικρές στιγμές αυτής της πορείας».