Σε ισόβια κάθειρξη καταδίκασε η γαλλική Δικαιοσύνη τον αναισθησιολόγο Φρεντερίκ Πεσιέ για τη δηλητηρίαση 30 ασθενών, εκ των οποίων οι 12 κατέληξαν. Όπως ανέφερε ο εισαγγελέας της υπόθεσης, πρόκειται για «έναν από τους μεγαλύτερους εγκληματίες στην ιστορία», ο οποίος, αξιοποιώντας την ιδιότητά του ως γιατρός, επέλεγε «τη χορήγηση φαρμάκων για να σκοτώνει».
Ο ίδιος ο αναισθησιολόγος αρνήθηκε με κατηγορηματικό τρόπο τις κατηγορίες, υποστηρίζοντας ότι δεν είναι δηλητηριαστής και ζητώντας την πλήρη απαλλαγή του, ενώ και ο συνήγορός του έθεσε υπό αμφισβήτηση το σύνολο των αποδεικτικών στοιχείων που παρουσιάστηκαν.
Ωστόσο, για να φτάσει σε αυτή την απόφαση, το γαλλικό δικαστήριο εξέτασε ξεχωριστά καθεμία από τις 30 υποθέσεις δηλητηρίασης —με 12 θανάτους και 18 επιζώντες— που φέρονται να διαπράχθηκαν την περίοδο από το 2008 έως το 2017 σε δύο ιδιωτικές κλινικές στη Μπεζανσόν. Τα θύματα ήταν ηλικίας από 4 έως 89 ετών και σε όλες τις περιπτώσεις αναισθησιολόγος ήταν ο ίδιος ο καταδικασθείς γιατρός.
Σύμφωνα με την εισαγγελία, ο Πεσιέ, χωρίς καμία αμφιβολία, μόλυνε ορούς με κάλιο, τοπικά αναισθητικά, αδρεναλίνη και ηπαρίνη, με σκοπό να προκαλέσει καρδιακή ανακοπή ή σοβαρή αιμορραγία σε ασθενείς που νοσηλεύονταν από άλλους γιατρούς. Όπως επισημάνθηκε, κίνητρό του ήταν να «βλάψει ψυχολογικά» συναδέλφους του στον χώρο της υγείας με τους οποίους βρισκόταν σε αντιπαράθεση και να «ικανοποιήσει τη δίψα του για εξουσία».
Ιατροδικαστικές γνωματεύσεις περιέγραψαν τον αναισθησιολόγο ως μια βαθιά διαταραγμένη προσωπικότητα, η οποία επιθυμούσε «να σταματούν οι καρδιές» και για την οποία «η ζωή του ασθενούς δεν είχε σημασία». «Αυτό επιτρέπει σε κάποιον να ρυθμίζει τις εσωτερικές του εντάσεις και να ανακτήσει μια μορφή ισορροπίας… Κάποιος μπορεί στη συνέχεια να συνεχίσει την κανονική του ζωή σαν να μην είχε συμβεί τίποτα», ανέφερε στο δικαστήριο η ψυχοεγκληματολόγος Πεγκί Αλιμάν. Όπως εξήγησε, μια τέτοια διπλή προσωπικότητα απαιτεί αυτό που αποκάλεσε «σχίσμα», έναν «ψυχολογικό αμυντικό μηχανισμό» που διαχωρίζει έναν «εαυτό» κοινωνικά προσαρμοσμένο από έναν τραυματισμένο, ασταθή και βαθιά κρυμμένο «εαυτό», από τον οποίο «μπορεί να βλαστήσει το αδιανόητο».
«Το πρώτο αγνοεί την ύπαρξη του δεύτερου και αυτά τα δύο μέρη δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να συναντηθούν», τόνισε η εγκληματολόγος, ενώ συνάδελφός της περιέγραψε την περίπτωση ως «μια ισχυρή ρήξη τύπου Δρ. Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ».