Το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης καταδίκασε έναν γιατρό που υπηρετούσε σε δημόσιο νοσοκομείο της πόλης, επιβάλλοντάς του ποινή φυλάκισης δέκα μηνών με τριετή αναστολή. Ο γιατρός κατηγορείτο για λήψη χρημάτων από ασθενείς με «φακελάκι» – επιπλέον αμοιβών δηλαδή, που λάμβανε εκτός της κανονικής αμοιβής του για τις υπηρεσίες που παρείχε. Η απόφαση αυτή του δικαστηρίου στηρίχθηκε στην απόδειξη ότι ο γιατρός ζητούσε ή δεχόταν πληρωμές από τους ασθενείς, παραβιάζοντας τη νομοθεσία περί δωροληψίας στο δημόσιο τομέα.
Το δικαστήριο έκρινε τον κατηγορούμενο ένοχο για το αδίκημα της δωροληψίας, αναγνωρίζοντάς του ωστόσο το ελαφρυντικό του πρότερου έντιμου βίου. Αυτό σημαίνει ότι, παρόλο που διαπιστώθηκε η εμπλοκή του σε παράνομες συναλλαγές κατά τη διάρκεια της θητείας του στο νοσοκομείο, είχε μέχρι πρότινος διατηρήσει μία εικόνα χωρίς προηγούμενες νομικές παραβάσεις. Το ελαφρυντικό αυτό φαίνεται να συνέβαλε στο να επιβληθεί η ποινή με αναστολή, αντί για άμεση εκτέλεση της φυλάκισης.
Η υπόθεση αυτή περιλάμβανε συνολικά τέσσερις ξεχωριστές καταγγελίες για περιστατικά χρηματισμού. Από τις καταγγελίες αυτές, ο γιατρός κρίθηκε ένοχος σε δύο περιπτώσεις, ενώ για τις άλλες δύο αθωώθηκε λόγω έλλειψης αποδείξεων ή πιθανώς επειδή δεν συνδέθηκαν άμεσα με τα υπό εξέταση γεγονότα. Οι καταγγελίες αφορούσαν την πρακτική του να ζητά πληρωμές από ασθενείς για την πραγματοποίηση επεμβάσεων, σε αντίθεση με τα προβλεπόμενα από την πολιτική του δημόσιου νοσοκομείου.
Η αποκάλυψη της υπόθεσης και η εξιχνίαση των καταγγελιών έγιναν έπειτα από έρευνα της Υποδιεύθυνσης Εσωτερικών Υποθέσεων Βορείου Ελλάδος της Ελληνικής Αστυνομίας. Η ειδική αυτή υπηρεσία ασχολείται με την καταπολέμηση της διαφθοράς και εντός του δημόσιου τομέα και συγκεκριμένα με περιπτώσεις όπου κρατικοί υπάλληλοι κατηγορούνται για καταχρηστικές πρακτικές που επιβαρύνουν τους πολίτες. Η έρευνα των Εσωτερικών Υποθέσεων φαίνεται ότι κατέληξε σε επαρκή αποδεικτικά στοιχεία για να κινηθεί η διαδικασία δίωξης κατά του γιατρού.
Κατά την απολογία του, ο κατηγορούμενος αρνήθηκε τις κατηγορίες περί δωροληψίας και προσπάθησε να αντικρούσει τους ισχυρισμούς, υποστηρίζοντας ότι τα χρήματα που λάμβανε από τους ασθενείς αφορούσαν μόνο την κάλυψη εξόδων για φάρμακα και υλικά που δεν καλύπτονται από το δημόσιο σύστημα υγείας και πρέπει να πληρώνονται ιδιωτικά. Σύμφωνα με τον γιατρό, οι επιπλέον αυτές πληρωμές δεν ήταν παράνομες, καθώς αντιστοιχούσαν σε ιδιωτικά έξοδα των ασθενών, τα οποία αναγκάστηκε να διεκδικήσει από τους ίδιους, χωρίς σκοπό προσωπικού οφέλους.
