Η υποψήφια για την προεδρία Καμάλα Χάρις και ο πρώην πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ συγκεντρώνουν διαμετρικά αντίθετες προτιμήσεις, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις. Οι άνδρες δείχνουν προτίμηση προς τον Τραμπ, ενώ η πλειοψηφία των γυναικών τάσσεται υπέρ της Χάρις. Αυτό το έντονο χάσμα στα δύο φύλα αντανακλά βαθύτερες κοινωνικές αντιπαραθέσεις και, όπως φαίνεται, αναμένεται να παίξει καταλυτικό ρόλο στις φετινές εκλογές, σύμφωνα με το Pan-Orama.
Ούσα η πρώτη έγχρωμη γυναίκα που εξασφάλισε μια προεδρική υποψηφιότητα, η Καμάλα Χάρις καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια να κερδίσει την ψήφο του λαού βασιζόμενη σχεδόν ολοκληρωτικά στο φύλο και χρώμα της.
Ο Ρόλος του Φύλου και της Εθνικότητας στην Καμπάνια της Χάρις
Η Χάρις, ως η πρώτη έγχρωμη γυναίκα που συμμετέχει σε προεδρική εκστρατεία για το ανώτατο αξίωμα, υιοθετεί στρατηγικές που προβάλλουν έντονα την ταυτότητά της. Σε πολλές από τις δημόσιες εμφανίσεις και το περιεχόμενο της εκστρατείας της, η Χάρις επιλέγει να εστιάζει στο φύλο και την εθνικότητά της, επιχειρώντας να δημιουργήσει συναισθηματικούς δεσμούς με συγκεκριμένες ομάδες ψηφοφόρων.
Ωστόσο, αυτή η τακτική έχει προκαλέσει αντιδράσεις. Πολλοί θεωρούν ότι η προσπάθειά της να κερδίσει ψηφοφόρους βασιζόμενη στην ταυτότητα και όχι στην ουσία των πολιτικών θέσεών της αποπροσανατολίζει την πολιτική συζήτηση και επικεντρώνει την προσοχή σε ζητήματα που δεν αντικατοπτρίζουν την ηγετική ικανότητά της. Η προβολή του φύλου και της εθνικότητας ως κεντρικό χαρακτηριστικό της υποψηφιότητάς της έχει δημιουργήσει μια αίσθηση πως υποκαθιστά τα ουσιώδη ζητήματα με μια στρατηγική καθαρά βασισμένη στην ταυτότητα.
Υποσυνείδητοι Παράγοντες στις Επιλογές των Ψηφοφόρων
Σε πρόσφατες δηλώσεις, μέλη της εκστρατείας της Χάρις υποστηρίζουν ότι, παρά τις εξελίξεις υπέρ της ισότητας, υπάρχει ακόμα σιωπηλός σεξισμός στο εκλογικό σώμα. Η άποψη αυτή έρχεται να εξηγήσει την πιθανή απροθυμία ορισμένων ψηφοφόρων να στηρίξουν μια γυναίκα για πρόεδρο, θεωρώντας πως εξακολουθούν να υποβόσκουν στερεότυπα γύρω από την καταλληλότητα των γυναικών για ηγετικούς ρόλους.
Οι αναλυτές σημειώνουν πως όταν οι ψηφοφόροι επικαλούνται «έλλειψη ετοιμότητας» ή «έλλειψη προσωπικότητας» ως λόγους για να μην ψηφίσουν τη Χάρις, αυτές οι εκφράσεις υποκρύπτουν τη διστακτικότητα που έχουν ορισμένοι απέναντι στην ιδέα μιας γυναίκας προέδρου. Ωστόσο, αυτή η δικαιολογία δεν αρκεί για να εξηγήσει πλήρως τις εκλογικές τάσεις, καθώς πολλοί θεωρούν πως ο πραγματικός λόγος της απροθυμίας υποστήριξης της Χάρις πηγάζει από τις πολιτικές της και όχι από το φύλο της.
Αντίθεση από την Καμπάνια του Τραμπ
Από την άλλη πλευρά, η εκστρατεία του Ντόναλντ Τραμπ απορρίπτει κάθε σχέση του φύλου με την υποστήριξη προς την Χάρις ή τις δικές τους αντιδράσεις προς εκείνη. Ο Τραμπ χαρακτηρίζει την υποψηφιότητά της ως ακατάλληλη, επισημαίνοντας τις θέσεις της ως «ανέντιμες» και «φιλελεύθερες σε υπερβολικό βαθμό». Η ομάδα του πιστεύει πως αυτός ο συνδυασμός θα αποθαρρύνει τους ψηφοφόρους από την επιλογή της.
Επιπλέον, αναλυτές εκ μέρους της καμπάνιας Τραμπ τονίζουν πως το προβάδισμά τους στους άνδρες ψηφοφόρους οφείλεται σε σημαντικούς κοινωνικούς παράγοντες και ότι το «χάσμα των φύλων» στηρίζει στρατηγικά την εκστρατεία του. Σύμφωνα με τον ανώτερο σύμβουλο του Τραμπ, η στήριξη προς αυτόν από τους άνδρες δεν σχετίζεται με το φύλο της αντιπάλου του, αλλά μάλλον με την προσέγγιση του ίδιου στα ζητήματα που αφορούν τη διακυβέρνηση.
Η Κοινωνική Κληρονομιά του 2016
Η πρώτη προσπάθεια γυναίκας να κατακτήσει την προεδρία το 2016 με την υποψηφιότητα της Χίλαρι Κλίντον δημιούργησε ένα νέο προηγούμενο, ενώ αποκάλυψε προκαταλήψεις που συνόδευαν την προσπάθειά της. Τότε, οι δηλώσεις των ψηφοφόρων συχνά εκφράζονταν ως «κάτι πάνω της που δεν εμπνέει εμπιστοσύνη», κάτι που ορισμένοι θεωρούσαν υπαινιγμό για το φύλο της. Η Χάρις τώρα έρχεται αντιμέτωπη με μια ανάλογη πρόκληση, όμως οι καταστάσεις είναι διαφορετικές, με την κοινωνική συζήτηση για τις ανισότητες και τις διακρίσεις να έχει προχωρήσει από το 2016.
Μεταβολές από το Κίνημα #MeToo και Αντίδραση των Νεαρών Ανδρών
Μετά το κίνημα #MeToo, το οποίο ανέδειξε τον θεσμικό σεξισμό και την ανισότητα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες στον επαγγελματικό χώρο, έχει αναπτυχθεί έντονη ευαισθητοποίηση γύρω από τα δικαιώματα και την υποστήριξη των γυναικών. Αυτή η εξέλιξη διευκόλυνε την υποψηφιότητα της Χάρις, ενώ σε πολιτικό επίπεδο προωθήθηκε περισσότερο η ένταξη και η ισότητα.
Ωστόσο, αυτή η αλλαγή αντιμετωπίζεται με αντιδράσεις, κυρίως από νεαρούς άνδρες που νιώθουν ότι η υποστήριξη της κοινωνίας στις γυναίκες αγνοεί τις δικές τους ανησυχίες. Η ανάγκη τους για αναγνώριση σε έναν μεταβαλλόμενο κοινωνικό τοπίο τους ωθεί να αναζητούν ηγέτες που εκφράζουν αυτές τις ανησυχίες. Αυτή η τάση εκφράζεται με την υποστήριξη πολιτικών ηγετών όπως ο Τραμπ, οι οποίοι αμφισβητούν την παραδοσιακή πολιτική ορθότητα.
Η Δυναμική των Δύο Φύλων στις Εκλογές
Τα ζητήματα ισότητας φύλων και οι διεκδικήσεις για κοινωνική δικαιοσύνη αποτέλεσαν κομβικά σημεία της πολιτικής επικαιρότητας τα τελευταία χρόνια, επιδρώντας στη διαμόρφωση των προτιμήσεων των ψηφοφόρων. Από το 2016, η άποψη πως οι ΗΠΑ προχωρούν «υπερβολικά» στην ενίσχυση της ισότητας των φύλων έχει αυξηθεί σημαντικά στους νεαρούς άνδρες, δείχνοντας την απόκρισή τους σε αυτές τις αλλαγές. Αυτή η διαφοροποίηση στους ψηφοφόρους επηρεάζει τις εκλογές, με τον Τραμπ να διακηρύττει δυναμικά την παραδοσιακή του προσέγγιση στον ανδρισμό ως απάντηση στη σύγχρονη κοινωνική κουλτούρα.
Η Διαφορετική Προσέγγιση των Δύο Υποψηφίων
Ο Τραμπ έχει επιλέξει να χρησιμοποιήσει την αντίδραση απέναντι στις κοινωνικές αλλαγές ως βασικό στοιχείο της στρατηγικής του, αναδεικνύοντας τον ανδρισμό σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Αντίθετα, η Χάρις επικεντρώνεται λιγότερο στην ταυτότητά της και περισσότερο στην πολιτική της ατζέντα, ωστόσο η στρατηγική της που βασίζεται στην ταυτότητα είναι φανερή. Αυτό την καθιστά ευάλωτη στις κατηγορίες ότι προσεγγίζει τους ψηφοφόρους επιφανειακά, καθώς για ορισμένους η έμφαση σε χαρακτηριστικά όπως το φύλο και η εθνικότητα υποτιμά την ουσία της ηγεσίας.
Η επικοινωνία της Χάρις με τις γυναίκες και άλλες κοινωνικές ομάδες που παραδοσιακά αντιμετώπιζαν αποκλεισμούς ενισχύει την εκστρατεία της. Ωστόσο, η εντύπωση πως επικεντρώνεται υπερβολικά στην προσωπική της ταυτότητα αντί για πολιτικές λύσεις εγείρει κριτική από ψηφοφόρους που επιζητούν συγκεκριμένες πολιτικές απαντήσεις. Αν και η στρατηγική αυτή έχει προσελκύσει την υποστήριξη πολλών, έχει επίσης ενισχύσει την απόσταση με τμήματα του εκλογικού σώματος που δεν ταυτίζονται με τον προσανατολισμό της εκστρατείας της.
Με αυτή τη βάση, το πολιτικό χάσμα των φύλων και η σύγκρουση των δύο προσεγγίσεων διαμορφώνουν τον διάλογο γύρω από τις αμερικανικές εκλογές, αναδεικνύοντας τη σημασία του κοινωνικού κλίματος στην τελική απόφαση των ψηφοφόρων.
