Η αποτύπωση των εντάσεων και των αντιφάσεων στο εσωτερικό της Αριστεράς, με φόντο την πολιτική αντιπαράθεση για τις Τέμπες και τη Γάζα, αναδεικνύει το βαθύ ρήγμα που παραμένει ανοιχτό ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Αριστερά, παρά τις περιστασιακές συμπλεύσεις σε κρίσιμα διεθνή ζητήματα.
Η κοινή στάση απέναντι στο Ισραήλ, με την υπογραφή κοινής επιστολής καταδίκης από τον ΣΥΡΙΖΑ, τη Νέα Αριστερά, το ΚΚΕ και την Πλεύση Ελευθερίας, έδωσε την εντύπωση μιας σύγκλισης που, όμως, δεν φαίνεται να επεκτείνεται στα εσωτερικά μέτωπα. Το ζήτημα των πολιτικών ευθυνών για την τραγωδία στα Τέμπη επαναφέρει τη ρήξη, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει στην προανακριτική με στόχο τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ενώ η Νέα Αριστερά διατηρεί αποστάσεις, θεωρώντας νομικά ασταθές το επιχείρημα και ενδεχομένως πολιτικά ανώφελο.
Το ενδεχόμενο «ναυαγίου» της πρότασης για σύσταση προανακριτικής επιτροπής αποδίδεται στην αδυναμία συγκέντρωσης 30 υπογραφών, με τον ΣΥΡΙΖΑ να προσανατολίζεται στη δημοσιοποίηση του κειμένου του ακόμα και χωρίς τη θεσμική κατάθεσή του στη Βουλή. Παρά τις εσωτερικές πιέσεις, η Νέα Αριστερά δεν εντοπίζει επαρκείς νομικές ενδείξεις κατά του πρωθυπουργού, προειδοποιώντας ότι μια τέτοια κίνηση θα μπορούσε να ενισχύσει επικοινωνιακά τον ίδιο, σε περίπτωση απόρριψης της πρότασης από την κυβερνητική πλειοψηφία.
Από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, στελέχη εκφράζουν έντονη δυσαρέσκεια για τις «παλινωδίες» των πρώην συντρόφων τους, ανασύροντας παλαιότερες δηλώσεις και ενέργειες της Νέας Αριστεράς που καταλόγιζαν στον Μητσοτάκη ευθύνες για τα Τέμπη. Οι αναφορές στο βίντεο του Γαβριήλ Σακελλαρίδη, αλλά και στα τρικάκια της νεολαίας της Νέας Αριστεράς στη Βουλή, λειτουργούν ως επιχείρημα για να αναδείξουν την αντίφαση με τη σημερινή τους στάση.
Η Νέα Αριστερά, από την άλλη, εμφανίζεται επιφυλακτική, αφήνοντας ένα «παράθυρο διαλόγου» ανοικτό μέχρι να εξετάσει αναλυτικά την τελική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ. Οι επόμενες ώρες και ημέρες αναμένεται να κρίνουν αν θα υπάρξει έστω και την ύστατη στιγμή μια συμβιβαστική πολιτική συνεννόηση ή αν το ρήγμα θα παγιωθεί, επιβεβαιώνοντας τη διάχυτη εντύπωση διαρκούς σύγχυσης και ασυνεννοησίας στο εσωτερικό της Αριστεράς.
